ارزیابی پارامترهای الکترومیوگرافیک رفلکس کششی و مهار آن از طریق تحریک الکتریکی عضلات آنتاگونیست در افراد سالم و اسپاستیک

در این پژوهش پارامترهای الکترومیوگرافیک (emg) رفلکس کششی عضله سولئوس در 30 فرد سالم با 11 بیمار همی پلژی اسپاستیک مقایسه شد. برای انجام آزمایشات ،تجهیزات خاص آزمایشگاهی از جمله دستگاه محرک مکانیکی مچ پا (ankle accuating devive) طراحی و ساخته شد. این دستگاه قادر بود عضلات پلانتار فلکسور را در کمتر از 1ˆ0 میلی ثانیه تحت کشش قرار دهد. رفلکس کششی عضله سولئوس با حرکات سریع مچ پا ایجاد شده و با استفاده از الکترودهای سطحی ثبت می گردید. به منظور انتقال، ثبت و پردازش سیگنال نرم افزار مناسب نوشته شد. جهت حذف آرتیفکت های حرکتی اقدامات لازم شامل کاربرد فیلتر سخت افزاری مناسب ، تصحیح خط پایه (base line) و روش متوسط گیری(averaging) به طریقه on line صورت گرفت . میانگین 12 سیگنال با فاصله 7 ثانیه و به صورت یکسو شده از هر فرد ثبت و ذخیره می شد. پردازش سیگنال شامل استخراج پارامترهای دامنه، زمان تاخیری، iav و سرعت بود. آزمون t افزایش دامنه (p=0/003) و (p=0/005) iav موج m در بیماران اسپاستیک احتمالا ناشی از قطع تاثیرات فوق نخاعی بر روی نرون حرکتی آلفا و یا نرونهای واسط نخاع می باشد همچنین در این تحقیق از تحریک الکتریکی عضله آنتاگونیست جهت کاهش رفلکس کششی استفاده شد. آزمون مقایسه زوجها کاهش دامنه و (p=0/001) iav موج m عضله سولئوس را پس از 20 دقیقه تحریک الکتریکی عضله تیبیالیس قدامی در افراد سالم نشان داد در حالی که این تحریک بر کاهش موج m بیماران همی پلژیک تاثیری نداشت . عدم کاهش رفلکس در این بیماران احتمالا ناشی از اختلال در مکانیزمهای نوروفیزیولژیک خصوصا" مکانیزم مهار متقابل می باشد که نیاز به بررسی و تحقیق بیشتر دارد.